Als je als kind je beide ouders verliest

Beide ouders verliezen als je nog kind bent en je vader en moeder volop nodig hebt … het overkwam Xianna Wielkens. Tot haar 9e jaar had ze een normaal gezinsleven met een vader, een moeder en een broer. Dat veranderde van de ene op de andere dag toen haar moeder een fatale bloedprop bleek te hebben die abrupt een einde maakte aan haar leven. Haar vader nam als alleenstaande ouder de zorg voor zijn beide kinderen op zich. Totdat opnieuw het noodlot toesloeg in het gezin; de griep van Xianna’s vader bleek kanker te zijn. Na een kort ziekbed verloor hij de strijd tegen kanker en daarmee verloor zij de enige ouder die ze nog had.

In het gesprek dat ik met haar had, bleek dat Xianna alles behalve een gebroken persoon is. Op een bewonderenswaardige manier hervond zij de kracht haar leven op te pakken. In dit artikel lees je het verhaal van een moedige jonge vrouw die haar leven opbouwde, na de tragedies die daarin plaatsvonden.

Wie ben je en wat doe je?

Mijn naam is Xianna Wielkens en ik ben 22 jaar. Ik zit in mijn derde jaar van de opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening. Daarnaast loop ik stage bij het Leger Des Heils en sinds kort woon ik op mijzelf in Almere Poort.

Op welke manier heb jij in je leven met rouw te maken gehad?

Ik vind dat ik in mijn leven best veel te maken heb gehad met rouw. Ik heb om meerdere personen gerouwd; dat was van heel dichtbij mee en soms ook wat verder weg.  De dichts bijzijnde zijn mijn moeder Claudia en daarna mijn vader. 

Welke rol speelden de personen om wie je rouwt, in je leven?

Mijn moeder betekende heel veel voor mij omdat zij voor mij zorgde. Een moeder is een moeder en hoort in een gezin. Mijn vader heeft de grootste rol in mijn leven gehad als verzorger en als enige ouder die ik nog had.

Wat is je meest dierbare herinnering aan hen?

De meest dierbare herinnering aan mijn moeder is toch wel onze begroeting als zij mij uit school kwam halen. Ik rende altijd op haar af voor een knuffel en een kus. Bij mijn vader denk ik ook dat onze begroetingen en zijn aanwezigheid in huis, het dierbaarst voor mij zijn. 

Wat zijn de belangrijkste lessen die je van hen hebt meegekregen?

Van mijn moeder heb ik veel over het geloof meegekregen. Daarnaast ook normen en waarden die ik tot de dag van vandaag nog steeds toepas in mijn leven. Van mijn vader heb ik geleerd om voor mijzelf op te komen, maar wel altijd respectvol te blijven. Stiekem hebben zij mij ook geleerd dat je af en toe heel boos mag worden omdat het soms nodig is! Ik heb van mijn vader ook geleerd om met vrijheid om te gaan.

Hoe zag je leven eruit toen ook je vader overleed?

Mijn vader vond het vreselijk dat mijn broer en ik er na zijn dood alleen voor zouden staan. Hij heeft op zijn sterfbed gesmeekt of iemand voor ons wilde zorgen. Dat bleek niet zo makkelijk. Iemand was wel bereid een van ons in huis op te nemen maar dat heb ik geweigerd. Ik wilde samen met mijn broer blijven. Een lieve tante van mijn moeders kant heeft toen tegen mijn vader gezegd, voordat hij stierf, dat zij ons beiden in huis zou opnemen. Zij heeft verder voor ons gezorgd en ons groot gebracht. Ik was daar heel blij mee maar vond het wel moeilijk dat ik toen naar een andere woonplaats moest verhuizen en al het vertrouwde achter mij moest laten, inclusief mijn vrienden en vriendinnen.

Hoe heb je deze periode van verlies ervaren?

Ik kijk niet met veel plezier terug op de rouwperiodes terug. Het zijn zwarte pagina’s uit mijn leven. Het moeilijkste vond ik het verlies te accepteren. Ik wilde eigenlijk niet dat het leven doorging zonder mijn dierbaren.

Hoe ging je om met de emoties die er bij je opkwamen?

Mijn emoties waren een groot probleem voor mij. Het overlijden van mijn moeder zorgde voor heel veel woede en agressie bij mij. Daardoor had ik veel ruzie met leeftijdsgenoten en kreeg ik vaak straf van de leerkrachten. Omdat ze niet wisten wat ze met me aan moesten, belde de school altijd mijn vader op. Behalve straf van de leerkrachten, kreeg ik dan ook nog straf van mijn vader. Het was voor hem ook heel zwaar want hij had veel verdriet na het overlijden van mijn moeder. Ik voelde mij onbegrepen, dus werd ik nog bozer op alles en iedereen. Ik zat vol verdriet maar kon er met niemand over praten. Ook niet met mijn vader omdat hij zelf te veel verdriet had. Het is een heel eenzame periode voor mij geweest met veel onbegrip en straf. 

Uiteindelijk zocht ik professionele hulp en leerde ik hoe ik mijn emoties kon reguleren. Daardoor heb ik geleerd hoe ik kon omgaan met de angsten die ik had en emoties zoals woede en agressie.

Wat heeft jou geholpen in die periode?

Het heeft mij geholpen om het verlies eerst in mijzelf te verwerken.  Maar vooral ook verder te gaan met mijn dagelijkse activiteiten zoals school, afspreken met vriendinnen/vrienden. Het hielp mij ook afleiding te zoeken door leuke dingen te doen; uit eten gaan, shoppen en uren lang bellen.

Mijn krachtbron is vooral God geweest. Ik voelde mij minder alleen als ik bad en ik kreeg er kracht door. Daarnaast hebben veel mensen mij gesteund. Daardoor vond ik de kracht om door te gaan en mijn dierbaren trots te maken in de hemel.

En wat hielp je juist niet?

Ik wilde absoluut niet continu over mijn gevoel praten. Dat bracht teveel pijn met zich mee. Daarom deed ik lange tijd alsof het goed ging met mij. Op die momenten voelde dat veilig en dat gevoel wilde ik graag houden.

Het heeft mij niet geholpen om met het rouwproces te beginnen met behulp van anderen toen ik het overlijden van mijn dierbaren nog niet geaccepteerd had. Het maakte mij gefrustreerd en het deed veel te veel pijn. 

Toen ik er klaar voor was heb ik professionele hulp gezocht.  De dood van mijn moeder heb ik pas na 6 jaar een plek kunnen geven via een praatgroep van Humanitas. 

Hoe konden mensen jou tot steun zijn?

Ik denk nog vaak terug aan steunende berichten van de mensen om mij heen, maar ook uit een onverwachte hoek. Door de juiste vragen te stellen op het juiste moment, te zwijgen of juist te praten op het juiste moment. Ik had ook veel steun aan berichten die ik kreeg via Facebook. Mensen spraken uit hoeveel bewondering zij voor mij hadden. Dat was bemoedigend om te lezen. Het hielp ook dat zij gewoon aanwezig waren.

Wat maakte je rouwproces juist zwaarder?

Het onbegrip van mensen vond ik erg moeilijk. Veel familieleden durfden niet te vragen hoe het echt met mij ging. Daarom bleven sommige mensen helemaal weg. Ze waren er simpelweg niet voor mij.

Wat was jouw krachtbron waardoor je overeind bleef?

Mijn verdriet te groot om het alleen aan te kunnen. Ik heb veel nagedacht over het geloof dat mijn moeder met me had gedeeld. De waarde ervan ontdekte ik op de momenten dat ik het moeilijk had. Door de kracht die ik ontving als ik bad, ging ik echt geloven dat God mij kon helpen. Hij bereidde me ook voor op de dood van mijn vader. Daardoor wist ik dat de griep die hij had, niet zomaar een griepje was. Omdat ik voorbereid was, kon ik dit beter aan. Ik zou dit nooit alleen hebben gekund.

Welke invloed hebben deze gebeurtenissen op jouw leven gehad?

Het verlies van mijn dierbaren heeft mijn leven drastisch veranderd. Ik ben er uiteindelijk een sterker persoon door geworden.

Hoe ervaar je het gemis nu?

Ik ervaar het nog steeds als een groot gemis, maar ik geloof dat zij nu op een betere plek zijn. Het doet nog steeds pijn, de ene dag meer dan de andere dag. In mijn nieuwe huis overvalt de eenzaamheid me soms. Ik woon nu namelijk in de buurt van mijn ouderlijk huis. Dat geeft mooie herinneringen maar het benadrukt ook pijnlijk het gemis dat mijn ouders niet langs komen om mijn huis te zien. 

Hoe ziet jouw leven er nu uit?

Ik heb veel positiviteit in mijn leven. Ik ben nog steeds een actieve student, stagiaire en tot voort kort werknemer. Ik heb het vaak druk, maar ik geniet ook nog van quality-time met vrienden en familie.